En hier is weer een deel van Maaikies Adventures ;-) Ik kreeg er veel vragen over, dus ik dacht, laat ik er maar iets over schrijven. Aangezien het ook niet niks was natuurlijk. En zo vaak komt het ook niet voor.
Laat ik vanaf het begin beginnen. Ik bleef een dagje thuis van mijn werk, ik voelde me niet heel geweldig. Einde van de middag besloot ik om kort een uiltje te gaan knappen. Na ongeveer een half uur werd ik wakker met jeuk in mijn oor. Tja, dat gebeurt wel eens. Ik dacht dat er misschien wat van mijn haar in zat. Nee, niet dus. Dus ik een beetje voorzichtig aan mijn oor krabben totdat ik wat in mijn oor voelde bewegen en ritselen. Ik had ooit eens een filmpje gezien van een vrouw bij wie er een spin uit haar oor kroop, daar moest ik gelijk aan denken. Ik besloot om een paar minuten lang op mijn linkerzij te gaan liggen, aangezien het beestje in mijn linkeroor zat. Ik hoopte dat het eruit kwam. Maar nee helaas, ik raakte in paniek, ik wist niet wat ik moest doen en vond het doodeng.
Ondertussen was het bijna half 5 in de middag. Ik besloot om snel mijn huisarts te bellen, in paniek. De assistente vroeg me of ik wel zeker wist of het een beestje was. Duh… Het beweegt, het ritselt. Om 5 uur sloot de praktijk, dus ik kon gelijk nog snel komen.
Natuurlijk had ik mijn contactlenzen niet in, die moest ik eerst snel indoen. Maar ik durfde niet in de spiegel te kijken. Ik was zo bang dat er een spinnenpoot uit mijn oor stak. Ook voelde het steeds net of de grond onder mijn voeten wegzakte wanneer ik mijn bezoek hoorde bewegen. Of dat ik door de grond zakte, dat kan ook nog. En daarbij kreeg ik ook steeds een naar gevoel in mijn buik. Ik besloot om een oordopje in te doen, dat scheelde wel wat.
Een vriend van me bracht me naar de dokter, gelukkig woont hij vlakbij en was hij thuis. Moest er niet aandenken om te gaan fietsen met iets in mijn oor.
Ik mocht plaats nemen in een kamer en eerst keek ik de assistente in mijn oor. Er was niks te zien. Ik dacht dat ik paranoïde was geworden. Want ik voelde al een minuut of 10 niks meer. Daarna moest ik wachten op de huisarts zelf. En dat duurde best lang, een kwartier denk ik. Ze zouden wel niet van denken, dacht ik bij mezelf.
Na 10 minuten wachten kwam weer het gevoel terug. Weer dat geritsel en een bewegend gevoel van een beestje in mijn oor. Ik raakte weer in paniek. Gelukkig kwam de dokter 5 minuten later samen met twee assistentes. En ja, hij zag wel iets in mijn oor. ‘Je hebt bezoek.’ zei de huisarts. De assistentes wilden het ook gelijk zien. Waarschijnlijk zag de assistente het beestje eerst niet, omdat ie het hoekje om was gekropen. Ik was opgelucht dat ik toch niet paranoïde was geworden.
En hoe het beestje werd verwijderd? Mijn oor werd gespoeld met water en mijn bezoek werd opgevangen in een bakje. De arts vroeg zich voor de grap af of hij een zwemdiploma zou hebben. Mijn antwoord: ‘Ik hoop het niet voor hem of haar.’ En daar was ie dan, een heel piep klein beestje, een vliegje. Geen spin gelukkig. Maar het voelde echt als een groot, eng beest. Alsof een muis aan het ritselen was. Nee, het was gelukkig maar een heel klein vliegje die niet kon zwemmen. Het kleine vliegje zag er volgens de dokter uit als een groot monster met het kijken van een otoscoop.
Na afloop was het ineens heel stil in mijn linkeroor. Af en toe als ik weer jeuk voel in mijn oren, dan denk ik: ‘Oh jeej, niet weer.’ Ik heb maar besloten om voorlopig met oordopjes te gaan slapen. Want ik hou niet echt van onverwachts bezoek :-)
Laat ik vanaf het begin beginnen. Ik bleef een dagje thuis van mijn werk, ik voelde me niet heel geweldig. Einde van de middag besloot ik om kort een uiltje te gaan knappen. Na ongeveer een half uur werd ik wakker met jeuk in mijn oor. Tja, dat gebeurt wel eens. Ik dacht dat er misschien wat van mijn haar in zat. Nee, niet dus. Dus ik een beetje voorzichtig aan mijn oor krabben totdat ik wat in mijn oor voelde bewegen en ritselen. Ik had ooit eens een filmpje gezien van een vrouw bij wie er een spin uit haar oor kroop, daar moest ik gelijk aan denken. Ik besloot om een paar minuten lang op mijn linkerzij te gaan liggen, aangezien het beestje in mijn linkeroor zat. Ik hoopte dat het eruit kwam. Maar nee helaas, ik raakte in paniek, ik wist niet wat ik moest doen en vond het doodeng.
Ondertussen was het bijna half 5 in de middag. Ik besloot om snel mijn huisarts te bellen, in paniek. De assistente vroeg me of ik wel zeker wist of het een beestje was. Duh… Het beweegt, het ritselt. Om 5 uur sloot de praktijk, dus ik kon gelijk nog snel komen.
Natuurlijk had ik mijn contactlenzen niet in, die moest ik eerst snel indoen. Maar ik durfde niet in de spiegel te kijken. Ik was zo bang dat er een spinnenpoot uit mijn oor stak. Ook voelde het steeds net of de grond onder mijn voeten wegzakte wanneer ik mijn bezoek hoorde bewegen. Of dat ik door de grond zakte, dat kan ook nog. En daarbij kreeg ik ook steeds een naar gevoel in mijn buik. Ik besloot om een oordopje in te doen, dat scheelde wel wat.
Een vriend van me bracht me naar de dokter, gelukkig woont hij vlakbij en was hij thuis. Moest er niet aandenken om te gaan fietsen met iets in mijn oor.
Ik mocht plaats nemen in een kamer en eerst keek ik de assistente in mijn oor. Er was niks te zien. Ik dacht dat ik paranoïde was geworden. Want ik voelde al een minuut of 10 niks meer. Daarna moest ik wachten op de huisarts zelf. En dat duurde best lang, een kwartier denk ik. Ze zouden wel niet van denken, dacht ik bij mezelf.
Na 10 minuten wachten kwam weer het gevoel terug. Weer dat geritsel en een bewegend gevoel van een beestje in mijn oor. Ik raakte weer in paniek. Gelukkig kwam de dokter 5 minuten later samen met twee assistentes. En ja, hij zag wel iets in mijn oor. ‘Je hebt bezoek.’ zei de huisarts. De assistentes wilden het ook gelijk zien. Waarschijnlijk zag de assistente het beestje eerst niet, omdat ie het hoekje om was gekropen. Ik was opgelucht dat ik toch niet paranoïde was geworden.
En hoe het beestje werd verwijderd? Mijn oor werd gespoeld met water en mijn bezoek werd opgevangen in een bakje. De arts vroeg zich voor de grap af of hij een zwemdiploma zou hebben. Mijn antwoord: ‘Ik hoop het niet voor hem of haar.’ En daar was ie dan, een heel piep klein beestje, een vliegje. Geen spin gelukkig. Maar het voelde echt als een groot, eng beest. Alsof een muis aan het ritselen was. Nee, het was gelukkig maar een heel klein vliegje die niet kon zwemmen. Het kleine vliegje zag er volgens de dokter uit als een groot monster met het kijken van een otoscoop.
Na afloop was het ineens heel stil in mijn linkeroor. Af en toe als ik weer jeuk voel in mijn oren, dan denk ik: ‘Oh jeej, niet weer.’ Ik heb maar besloten om voorlopig met oordopjes te gaan slapen. Want ik hou niet echt van onverwachts bezoek :-)
RSS-feed