Hier is weer een nieuwe Small Talk. Weer een nieuw avontuur. Een kort avontuur was het, maar toch wel bijzonder.
Afgelopen week wilde ik iets weggooien in de container die bij ons buiten in de tuin staat. Elk jaar rond deze tijd hebben we kleine kikkers in onze tuin doordat buren verderop een grote vijver hebben, erg leuk, maar daar keek ik niet gek vanop. Wel van iets anders, want oppeens zag ik vanuit mijn ooghoek een duif zitten. Deze duif zat zielig in elkaar gedoken en toen ik wat dichterbij kwam bleef hij of zij gewoon zitten. Ik was verbaasd, want meestal vliegen ze dan wel weg. Toen ik nog iets dichterbij kwam, huppelde de duif een beetje verder door de tuin. Maar hij of zij vloog niet weg. Dat is geen goed teken, wist ik gelijk. Ik kon de duif oppakken en dat deed ik ook. Gelukkig zagen allebebei de pootjes er goed uit en de duif beet ook niet. Ik wilde naar de vleugels kijken, maar dat liet meneer of mevrouw duif niet toe. Wel zag ik dat dit diertje aan elke poot een ring had. Dus het was geen wilde duif, maar van iemand. Voorzichtig zette ik de duif weer op de grond. Hij of zij ging weer zielig in elkaar gedoken zitten. Het zag er een beetje hopeloos uit en ik wilde de duif gaan vangen om hem of haar een nachtje onder te brengen in huis. Zoat ik de volgende dag contact kon opnemen met de dierenambulance. Want helaas waren ze in de avond al niet meer bereikbaar.
Ik wilde de duif weer oppakken, maar met moeite vloog ie naar de buurvrouw. Ik was al blij dat de duif kon vliegen. Daar in de tuin zat ie weer in elkaar gedoken. Ik ging naar de buurvrouw en we probeerden de duif te vangen. Hij of zij vloog terug naar ons toe, maar dit keer op het dak van de schuur.
Ik bedacht iets slims. De andere buren naast ons hebben een valkparkiet en vast wel wat zaadjes om te eten voor de duif. Ondetussen zat de duif in elkaar gedoken op het dak van onze schuur.
Ik ging naar de andere buren, vertelde het verhaal en kreeg een beetje vogelvoer mee voor de duif. Alles was geregeld. En toen ik terug kwam in onze tuin... Wat denk je? Geen duif meer te bekennen. Ook niet op het dak van het schuurtje, niet bij de buren, niet in het paadje achter ons, ook niet in de struiken.
Ik heb het voer en een bakje vers water onder een beschutte plek gezet in de tuin.
De volgende dag heb ik nog eens goed lopen zoeken. Maar geen duif meer te bekennen... Ik denk dat de duif toch net sterk genoeg was om te kunnen vliegen. Gelukkig maar. Ik hoop dat het goed is afgelopen met de duif. Ik weet niet of hij of hij van het vogelvoer gegeten heeft, want er was wel van gegeten. Maar in ieder geval is er iemand blij meegemaakt. Misschien een andere vogel, misschien een muis :-) Jammer dat we dieren niet kunnen uitleggen dat we ze proberen te helpen en dat we ze willen verzorgen. Maar ach, ik heb geprobeerd om mijn best te doen voor deze eigenwijze duif ;-)
Afgelopen week wilde ik iets weggooien in de container die bij ons buiten in de tuin staat. Elk jaar rond deze tijd hebben we kleine kikkers in onze tuin doordat buren verderop een grote vijver hebben, erg leuk, maar daar keek ik niet gek vanop. Wel van iets anders, want oppeens zag ik vanuit mijn ooghoek een duif zitten. Deze duif zat zielig in elkaar gedoken en toen ik wat dichterbij kwam bleef hij of zij gewoon zitten. Ik was verbaasd, want meestal vliegen ze dan wel weg. Toen ik nog iets dichterbij kwam, huppelde de duif een beetje verder door de tuin. Maar hij of zij vloog niet weg. Dat is geen goed teken, wist ik gelijk. Ik kon de duif oppakken en dat deed ik ook. Gelukkig zagen allebebei de pootjes er goed uit en de duif beet ook niet. Ik wilde naar de vleugels kijken, maar dat liet meneer of mevrouw duif niet toe. Wel zag ik dat dit diertje aan elke poot een ring had. Dus het was geen wilde duif, maar van iemand. Voorzichtig zette ik de duif weer op de grond. Hij of zij ging weer zielig in elkaar gedoken zitten. Het zag er een beetje hopeloos uit en ik wilde de duif gaan vangen om hem of haar een nachtje onder te brengen in huis. Zoat ik de volgende dag contact kon opnemen met de dierenambulance. Want helaas waren ze in de avond al niet meer bereikbaar.
Ik wilde de duif weer oppakken, maar met moeite vloog ie naar de buurvrouw. Ik was al blij dat de duif kon vliegen. Daar in de tuin zat ie weer in elkaar gedoken. Ik ging naar de buurvrouw en we probeerden de duif te vangen. Hij of zij vloog terug naar ons toe, maar dit keer op het dak van de schuur.
Ik bedacht iets slims. De andere buren naast ons hebben een valkparkiet en vast wel wat zaadjes om te eten voor de duif. Ondetussen zat de duif in elkaar gedoken op het dak van onze schuur.
Ik ging naar de andere buren, vertelde het verhaal en kreeg een beetje vogelvoer mee voor de duif. Alles was geregeld. En toen ik terug kwam in onze tuin... Wat denk je? Geen duif meer te bekennen. Ook niet op het dak van het schuurtje, niet bij de buren, niet in het paadje achter ons, ook niet in de struiken.
Ik heb het voer en een bakje vers water onder een beschutte plek gezet in de tuin.
De volgende dag heb ik nog eens goed lopen zoeken. Maar geen duif meer te bekennen... Ik denk dat de duif toch net sterk genoeg was om te kunnen vliegen. Gelukkig maar. Ik hoop dat het goed is afgelopen met de duif. Ik weet niet of hij of hij van het vogelvoer gegeten heeft, want er was wel van gegeten. Maar in ieder geval is er iemand blij meegemaakt. Misschien een andere vogel, misschien een muis :-) Jammer dat we dieren niet kunnen uitleggen dat we ze proberen te helpen en dat we ze willen verzorgen. Maar ach, ik heb geprobeerd om mijn best te doen voor deze eigenwijze duif ;-)